ΠΟΔΙ

ΠΟΔΙ.

Παραμορφώσεις του άκρου ποδός .

Ιπποποδία: σημαίνει ότι ο άκρος πόδας είναι σε μόνιμη πελματιαία κάμψη

Πτερνοποδία: είναι η μόνιμη ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής.

Πλατυποδία: είναι η επιπέδωση του έσω χείλους του άκρου ποδός και απώλεια της φυσιολογικής ποδικής καμάρας (αψίδας).

Κοιλοποδία: το αντίθετο της πλατυποδίας: ανύψωση υπερβολικά του έσω χείλους του άκρου ποδός και ανύψωση της ποδικής καμάρας (αψίδος).

Συχνές παραμορφώσεις των δακτύλων είναι: η προς τα έσω απόκλιση του μεγάλου δακτύλου (βλαισός μέγας δάκτυλος), η εγγύς μεσοφαλαγγική κάμψη ενός μικρότερου δακτύλου (σφυροδακτυλία) και η κάμψη και των δυο μεσοφαλαγγικών αρθρώσεων (γαμψοδακτυλία).

Συγγενής ραιβοποδία

Στην παραμόρφωση αυτή η πτέρνα είναι σε ιπποποδία, ολόκληρος ο οπίσθιος πόδας σε ραιβότητα ενώ ο μέσος και οπίσθιος πόδας σε προσαγωγή και υπτιασμό. Είναι σχετικά συχνή:142 στις 1000 γεννήσεις.

Τα αγόρια προσβάλλονται σε διπλάσια συχνότητα από ότι τα κορίτσια. Στο 1/3 των περιπτώσεων η πάθηση είναι αμφοτερόπλευρη. Το δέρμα και τα μαλακά μόρια της γαστροκνημίας και τις έσω επιφάνειας του ποδιού εμφανίζουν βράχυνση και υπολείπονται σε ανάπτυξη.

Κλινική εικόνα: η παραμόρφωση είναι συνήθως εμφανής από την γέννηση. Η παραμόρφωση μπορεί να είναι ‘εύκαμπτη’ ή σε σοβαρές μορφές ‘δύσκαμπτη’- μόνιμη.

Το βρέφος πάντα εξετάζεται για συνοδές διαταραχές όπως συγγενές εξάρθρημα του ισχίου και δίσχιδη ράχη.

Θεραπεία: ο σκοπός της θεραπείας είναι η διόρθωση της παραμόρφωσης και διατήρηση αυτής. Με αποτέλεσμα ένα εύκαμπτο πόδι με καλή πελματική στήριξη και λειτουργικότητα.

Συντηρητική θεραπεία: η θεραπεία ξεκινά άμεσα μετά τη γέννηση. Εφαρμογή επανειλημμένων χειρισμών, αυτοκόλλητων επιδέσεων και γύψους οι οποίοι θα διατηρήσουν την διόρθωση.

Η απελευθέρωση του αχιλλείου τένοντα είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση της διόρθωσης.

Χειρουργική θεραπεία: οι ανθιστάμενες περιπτώσεις χρήζουν χειρουργικής επέμβασης όπου σκοπό έχουν την πλήρη απελευθέρωση των ρικνωμένων μαλακών μορίων, της άρθρωσης και την επιμήκυνση των τενόντων ώστε το πόδι να αποκτήσει φυσιολογική θέση χωρίς τάση, και σταθεροποίηση με βελόνες Kirschner.

Μετά τη χειρουργική διόρθωση, το πόδι ακινητοποιείται σε νέα διορθωμένη θέση με γύψο, πολλές φορές εφαρμόζονται ειδικές μπότες Denis Browne ή λειτουργικοί ορθωτικοί νάρθηκες για τη διατήρηση της διόρθωσης.

Όψιμη ή υποτροπιάζουσα ραιβοιπποποδία

Πρόκειται κυρίως για παιδιά παραμελημένα ή για παραμορφώσεις οι οποίες έχουν δημιουργηθεί λόγω προηγούμενων επεμβάσεων. Η θεραπεία εκλογής είναι η εξωτερική οστεοσύνθεση με τη μέθοδο Ilizarov.

Πλατυποδία

Βρεφική πλατυποδία (συγγενής κάθετος αστράγαλος)

Προσβάλλονται κυρίως και τα δύο πόδια, το πόδι στρέφεται προς τα έξω, η ποδική καμάρα κυρτώνεται προς τα κάτω.

Η παθητική διόρθωση είναι αδύνατη, οι τένοντες και οι σύνδεσμοι της ραχιαίας επιφάνειας του ποδιού θα έχουν εμφανίσει ρίκνωση και βράχυνση.

Η μόνη αποτελεσματική θεραπεία είναι η χειρουργική και θα πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν την ηλικία των 2 ετών.

Παιδική και εφηβική πλατυποδία

Οι γονείς ανησυχούν περισσότερο από τα παιδιά, τα παιδιά από μόνα τους φαίνεται να μην ενοχλούνται. Κατά την φόρτιση το πόδι στρέφεται προς τα έξω, ενώ η έσω πλευρά έρχεται σε επαφή με το έδαφος. Η πτέρνα γίνεται βλαισή.

Χαλαρή πλατυποδία

Εμφανίζεται σε μωρά ως φυσιολογικό στάδιο της ανάπτυξης και εξαφανίζεται αργότερα με την ανάπτυξη της ποδικής καμάρας. Πολλά από τα παιδιά εμφανίζουν συνδεσμική χαλαρότητα και υπερκινητικότητα στις αρθρώσεις.

Δύσκαμπτη πλατυποδία

Πρόκειται για μόνιμη πλατυποδία η οποία δεν μπορεί να διορθωθεί παθητικά: ο ασθενής υποβάλλεται σε διερεύνηση και αναδεικνύεται είτε συνοστέωση πτέρνας και αστραγάλου είτε νευρολογική πάθηση: οι περονιαίοι και οι εκτείνοντες εμφανίζονται σπαστικοί.

 

Ο ακτινολογικός έλεγχος είναι απαραίτητος για την ανάδειξη οστικής γέφυρας ή συνοστέωσης. Η CT είναι απαραίτητη για τη θεραπευτικό σχεδιασμό.

Θεραπεία: σε νευρολογική βλάβη τίθονται διορθωτικοί νάρθηκες, σε παρουσία ανώμαλης οστικής γέφυρας του ταρσού γίνεται εκτομή αυτού, και σε περιπτώσεις με έντονο πόνο γίνεται τριπλή αρθρόδεση.

Πλατυποδία σε ενήλικες

Οι ασθενείς οι οποίοι είχαν χαλαρή πλατυποδία μπορεί να αρχίσουν να παραπονιούνται για άλγος μετά από κάποια αλλαγή στις καθημερινές δραστηριότητες, ορθοστασία, βάδιση.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα, υμενίτιδα και ρήξη του οπισθίου κνημιαίου μπορεί να οδηγήσει σε πλατυποδία.

Η θεραπεία περιλαμβάνει σε ασθενείς χωρίς παραμόρφωση: μαλακά υποδήματα, πελματογράφημα, πέλματα υποστήριξης.

Σε ασθενείς με παραμόρφωση τοποθετούμε διορθωτικούς νάρθηκες και σε ρήξη του οπίσθιου κνημιαίου γίνονται τενοντομεταφορές.

Κοιλοποδία

Στην κοιλοποδία, το έσω επιμήκης τόξο είναι υψηλότερα του φυσιολογικού και συχνά συνοδεύεται από γαμψοδακτυλία.

Υπάρχει υψηλή ποδική καμάρα, η πτέρνα αποκλίνει σε ραιβότητα και τα μαλακά μόρια του πέλματος είναι ρικνωμένα. Οι κεφαλές των μεταταρσίων προέχουν, από το υποκείμενο δέρμα εμφανίζονται τύλοι.

Αρχικά οι παραμορφώσεις στα παιδιά είναι κινητές και διορθώνονται παθητικά με πίεση κάτω από τις κεφαλές των μεταταρσίων. Καθώς περνά η ηλικία οι παραμορφώσεις καθίστανται μόνιμες.

Η θεραπεία όταν η κοιλοποδία είναι χαλαρή τότε περιορίζεται σε ειδικά υποδήματα και μαλακά πέλματα υποστήριξης. Σε αποτυχία αυτής γίνονται επεμβάσεις αποκατάστασης της μυϊκής ισορροπίας των μυών του άκρου ποδός.

Τα δάκτυλα μπορεί να ευθειασθούν με ένα συνδυασμό απελευθέρωσης των μαλακών μορίων, τενοντομεταθέσεων και αρθρόδεσης των μεσοφαλαγγικών αρθρώσεων.

Βλαισός μέγας δάκτυλος (Hallux valgus)

Αποτελεί τη συχνότερη παραμόρφωση του άκρου ποδός. Σε άτομα που δεν έχουν φορέσει ποτέ παπούτσια ο μέγας δάκτυλος είναι πάντοτε στην ίδια ευθεία με το πρώτο μετατάρσιο.

Οι άνθρωποι που φοράνε παπούτσια έχουν την τάση ο μέγας δάκτυλος να αποκτά μια θέση βλαισότητας. Όταν η γωνίωση αυξηθεί υπερβολικά τότε αναφέρεται ως ‘‘βλαισός μέγας δάκτυλος’’.

Τα στοιχεία της παραμόρφωσης είναι η απόκλιση επί τα εκτός και η στροφή του μέγα δακτύλου.

Επίσης παρατηρείται υπερτροφία (εξώστοση) του έσω τμήματος της στροφής του πρώτου μεταταρσίου με συνοδό υπερτροφία του θύλακου. Η παραμόρφωση αυτή του μέγα δακτύλου οδηγεί σε συνωστισμό των υπόλοιπων δακτύλων και σε εφίππευση.

Ο βλαισός μέγας δάκτυλος είναι πιο συχνός σε γυναίκες μεταξύ 50 και 70 ετών, παρατηρείται αμφοτερόπλευρα. Σε γυναίκες 20-40 ετών παρουσιάζεται όταν υπάρχει ιστορικό οικογενούς προδιάθεσης.

Τα κύρια συμπτώματα είναι ο πόνος που οφείλεται σε θυλακίτιδα ή σε οστεοαρθρίτιδα της πρώτης μεταταρσοφαλαγγικής άρθρωσης.

Ακτινολογικά: η πρώτη μεταταρσοφαλαγγική άρθρωση μπορεί να είναι υπεξαρθρημένη με εκφυλιστικές αλλοιώσεις.

Θεραπεία: σε νέες γυναίκες θα πρέπει να εξηγήσουμε τον κίνδυνο υποτροπής και μετά το χειρουργείο. Συνιστούμε στην αρχή συντηρητική αντιμετώπιση με μαλακά παπούτσια χωρίς τακούνι.

Σε εξέλιξη της παραμόρφωσης μια διορθωτική οστεοτομία του πρώτου μεταταρσίου είναι μέθοδος εκλογής. Σε ηλικιωμένους ασθενείς μαζί με διορθωτική οστεοτομία γίνεται και εκτομή της εξόστωσης.

Δύσκαμπτος μέγας δάκτυλος (Hallux rigidus)

Η δυσκαμψία της πρώτης μεταταρσοφαλαγγικής άρθρωσης μπορεί να οφείλεται σε τραυματισμό η διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του πρώτου μεταταρσίου. Καθώς επίσης και σε αρθρίτιδα της άρθρωσης (ουρική, ψευδοουρική ή οστεοαρθρίτιδα).

Η βάδιση είναι επώδυνη, η άρθρωση είναι ευαίσθητη, δύσκαμπτη με όζους και αρκετά οστεόφυτα.

Ακτινολογικά: παρατηρούνται οστεόφυτα, στένωση του μεσάρθριου διαστήματος, υποχόνδρια σκλήρυνση.

Θεραπεία: ειδικά υποδήματα με ανάκυρτο πέλμα. Χειρουργικά: η χειλεκτομή είναι η επέμβαση εκλογής σε αρχικά στάδια, σε προχωρημένες καταστάσεις η αρθρόδεση της μεταταρσοφαλαγγικής άρθρωσης είναι η καλύτερη λύση.

Παραμορφώσεις των μικρών δακτύλων

Σφυροδακτυλία: αποτελεί παραμόρφωση κάμψης της εγγύς μεσοφαλαγγικής άρθρωσης, συνήθως του δεύτερου ή τρίτου δακτύλου, που εμφανίζει στην ραχιαία επιφάνεια του τήλο.

Η χειρουργική διόρθωση ενδείκνυται σε παρουσία πόνου ή δυσκολίας με τα υποδήματα.

Γαμψοδακτυλία: οι μεταταρσοφαλαγγικές αρθρώσεις φέρονται σε υπερέκταση και οι μεσοφαλαγγικές σε κάμψη.

Η παραμόρφωση αυτή παρατηρείται κυρίως σε περιφερικές νευροπάθειες και αρθρίτιδες. Συνοδεύεται επίσης και από κοιλοποδία.

Θεραπεία: χειρουργική διόρθωση, τενοντομεταφορές σε συνδυασμό με αρθρόδεση μεσοφαλαγγικών αρθρώσεων.

Επαλληλία δακτύλων: αυτή η παραμόρφωση παρατηρείται όταν έχουμε βλαισό μέγα δάκτυλο ο οποίος ωθεί και παρεκτοπίζει το δεύτερο δάκτυλο καταλαμβάνοντας τον χώρο του, με αποτέλεσμα αυτό να εφιππεύει το πρώτο.

Όταν αποκαθιστούμε τον βλαισό μέγα δάκτυλο τότε μπορεί να διορθωθεί από μόνο του, εάν αυτό δεν συμβεί τότε αποκαθιστούμε το δεύτερο δάκτυλο χειρουργικά. Η επαλληλία του πέμπτου δακτύλου αποτελεί συγγενή παραμόρφωση.

Το δάκτυλο μπορεί να ευθειαστεί χειρουργικά και η διόρθωση διατηρείται με μια βελόνα Kirschner.

Αρθρίτιδες της ποδοκνημικής και άκρου ποδός.

Ρευματοειδής αρθρίτιδα

Η ποδοκνημική και ο άκρος πόδας συχνά προσβάλλονται από αυτή τη συστηματική αρθρίτιδα.

Η ποδοκνημική και ο οπίσθιος άκρος πόδας

Στα πρώτα στάδια τα πρώιμα συμπτώματα είναι ο πόνος και η διόγκωση γύρω από την ποδοκνημική και η δυσχέρεια βάδισης.

Παρατηρείται τενοντοελυτρίτιδα του οπίσθιου κνημιαίου, των περονιαίων και υμενίτιδα της ποδοκνημικής. Σε τελικά στάδια της νόσου μπορεί να υποστεί βλαισότητα η ποδοκνημική, ο οπίσθιος κνημιαίος και οι περονιαίοι μπορεί να υποστούν ρήξη.

Ο ακτινογραφίες δείχνουν οστεοπόρωση και εκφυλιστικές αλλοιώσεις στις αρθρώσεις.

Η θεραπεία αρχικά σε συνεργασία με τους ρευματολόγους περιλαμβάνει συστηματική αγωγή με αντιρευματολογικά φάρμακα, νάρθηκες, εγχύσεις κορτιζόνης.

Χειρουργικά μπορούμε να επέμβουμε με υμενεκτομή, τενοντομεταφορές και στα τελικά στάδια αρθρόδεση της ποδοκνημικής και των αρθρώσεων του ταρσού.:

Ο πρόσθιος άκρος πόδας

Στα πρώτα στάδια ο πόνος, δυσχέρεια βάδισης, διόγκωση μεταταρσοφαλαγγικών αρθρώσεων είναι μεταξύ των συμπτωμάτων της ρευματοειδούς αρθρίτιδας.

Στα τελικά στάδια παρατηρείται αδυναμία των αυτόχθονων μυών και καταστροφή των αρθρώσεων. Εμφανίζονται χαρακτηριστικές παραμορφώσεις: επιπέδωση του πρόσθιου τόξου, βλαισότητα των μεγάλων δακτύλων άμφω, γαμψοδακτυλία και προπέτεια των μετατάρσιων στο πέλμα.

Οι ακτινογραφίες δείχνουν οστεοπόρωση και διαβρώσεις στις αρθρώσεις.

Θεραπεία: εγχύσεις κορτιζόνης, συστηματική θεραπεία με αντιρευματολογικά φάρμακα.

Χειρουργικά: η υμενεκτομή είναι επιβοηθητική, οι αρθροδέσεις των μεταταρσοφαλαγγικών αρθρώσεων σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μια καλή λύση.

Οστεοαρθρίτιδα

Η οστεοαρθρίτιδα της ποδοκνημικής είναι σχεδόν πάντα δευτεροπαθής. Τα συμπτώματα είναι οίδημα, δυσκαμψία, δυσχέρεια βάδισης και πόνος. Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική: ΜΣΑΦ, χονδροπροστατευτικά, νάρθηκες, αποφόρτιση.

Σε αποτυχία όλων των παραπάνω η αρθρόδεση συνήθως αποτελεί την καλύτερη επιλογή. Η ολική αρθροπλαστική ποδοκνημικής άρθρωσης μέχρι σήμερα έχει πτωχά αποτελέσματα.

Ουρική αρθρίτιδα

Το οίδημα, η ερυθρότητα, η θερμότητα και η υπερβολική τοπική θερμοκρασία και ευαισθησία είναι τα τυπικά συμπτώματα της ουρικής αρθρίτιδας της μεταταρσοφαλαγγικής άρθρωσης του μέγα δακτύλου.

Τα επίπεδα του ουρικού οξέος στον ορό είναι αυξημένα. Η θεραπεία είναι συστηματική με φάρμακα που μπλοκάρουν το μεταβολισμό του ουρικού οξέος και ΜΣΑΦ και προφυλακτικά μέσα για αποφυγή τραυματισμών του μέγα δακτύλου.

Διαταραχές του Αχίλλειου τένοντα.

Περιτενοντίτιδα: πρόκειται για αθλητές που κάνουν jogging ή πεζοπορία και διάδρομο οι οποίοι συχνά αναπτύσσουν πόνο και οίδημα γύρω από τον τένοντα του Αχιλλείου.

Αυτό συμβαίνει διότι το περιτενόντιο έλυτρο φλεγμαίνει λόγω υπερβολικής χρήσης και τοπικό ερεθισμό.

Η θεραπεία είναι συντηρητική, ανάπαυση, φυσικοθεραπεία, ΜΣΑΦ, ειδικά πέλματα, χειρουργικά η εκτομή του φλεγμονώδους ιστού είναι η τελευταία λύση.

Ρήξη του Αχιλλείου τένοντα: η αυτόματη ρήξη του Αχιλλείου συναντάται σε ασθενής που έχουν υποστεί εκφύλιση του Αχιλλείου συνέπεια συστηματικής νόσου ή λόγω υπέρχρησης, ψηλαφητικά υπάρχει ένα κενό 5 εκ άνωθεν της κατάφυσης του τένοντα.

Η πελματική κάμψη του ποδιού είναι αδύνατη. Θεραπεία: η μόνη αξιόπιστη λύση είναι η χειρουργική επιδιόρθωση και τελικο-τελική συρραφή του τένοντα.

Το διαβητικό πόδι

Οι διαταραχές στον άκρο πόδα είναι συχνές σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη και οφείλονται σε:

• Περιφερική αγγειοπάθεια.
• Νευροπάθεια με αισθητικές και κινητικές διαταραχές με προοδευτική καταστροφή της άρθρωσης.
• Οστεοπόρωση με συνοδό κατάγματα.
• Λοίμωξη μετά από αμυχή ή εξέλκωση.

Θεραπεία:

• Έλεγχος του διαβήτη με ινσουλίνη
• Περιποίηση του δέρματος
• Ειδικά υποδήματα και πέλματα
• Ειδικούς υποστηρικτικούς νάρθηκες σε ασταθείς αρθρώσεις
• Κατάλληλη φροντίδα των οστεοπορωτικών καταγμάτων

Η επώδυνη ποδοκνημική .

Συνήθως πρόκειται για περιαρθρικές δομές που είτε φλεγμαίνουν είτε τραυματίζονται.

Τενοντοελυτρίτιδα: πρόκειται για τενοντοελυτρίτιδα του οπισθίου κνημιαίου κυρίως. Η θεραπεία περιλαμβάνει ΜΣΑΦ, νάρθηκες υποστήριξης και εγχύσεις κορτιζόνης.

Ρήξη του οπισθίου κνημιαίου τένοντα: οι ασθενείς αναφέρουν αιφνίδια έναρξη πόνου και ιστορικό ρήξης του τένοντα η οποία είτε είναι τραυματική είτε εκφυλιστική.

Η πτέρνα φέρεται σε βλαισότητα κατά τη φόρτιση. Η θεραπεία είναι χειρουργική: μεταφορά του μακρού καμπτήρα των δακτύλων στη θέση του οπισθίου κνημιαίου.

Διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα του αστραγάλου: η κατάσταση αυτή οδηγεί σε πόνο χωρίς σαφή αιτιολογία και δυσκαμψία.

Πρόκειται για ένα μικρό οστεοχόνδρινο κάταγμα του θόλου του αστραγάλου. Η διάγνωση τίθεται με ακτινογραφία κατ’εφαπτομένη λήψη και η MRI είναι η μέθοδος επιβεβαίωσης.

Η θεραπεία περιλαμβάνει: αρθροσκόπηση της ποδοκνημικής.

Ισχαιμική νέκρωση του αστραγάλου: συνήθως είναι αποτέλεσμα μετατραυματικής βλάβης και μπορεί να αποτελεί αιτία ‘ιδιοπαθούς’ νέκρωσης.

Επί έντονων συμπτωμάτων μπορεί να καταφύγουμε σε αρθρόδεση της ποδοκνημικής.

Το επώδυνο πόδι.

 

Η επώδυνος πτέρνα

• Αποφυσίτιδα από έλξη: παρατηρείται σε νέα αγόρια. Ο πόνος εντοπίζεται στην κατάφυση του Αχιλλείου τένοντα. Η θεραπεία είναι συμπτωματική με ΜΣΑΦ και ανύψωση του πέλματος στο υπόδημα.
• Ορογονοθυλακίτιδα της πτέρνας: κυρίως νεαρές γυναίκες αναφέρουν επώδυνες διογκώσεις στην οπίσθια επιφάνεια των πτερνών. Η θεραπεία περιλαμβάνει επιλογή σωστών μαλακών υποδημάτων και επί εμμονή των συμπτωμάτων χειρουργική εκτομή.
• Πελματιαία απονευρωσίτιδα: άκανθα πτέρνης: πόνος στην κάτω επιφάνεια της πτέρνας, αποτελεί συχνή ενόχληση σε άτομα ηλικίας, 30-60 ετών. Μια πλάγια ακτινογραφία συχνά δείχνει μια οστική άκανθα.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να είναι αποτέλεσμα συστηματικής νόσου: ρευματοειδούς αρθρίτιδας και νόσου Reiter. Αρχικά η θεραπεία είναι συντηρητική, ΜΣΑΦ, ειδικά πέλματα και εγχύσεις κορτικοστεροειδών.

• Οστικές βλάβες: νόσος Paget, λοιμώξεις, εξοστώσεις.

Πόνος στο μέσο άκρα πόδα

Συνήθως οφείλεται σε οστεοχονδρίτιδα του σκαφοειδούς (νόσος του Kohler). Ακτινολογικά στα πρώτα στάδια δεν ανευρίσκεται κάποια διαφορά παρά στα πιο προχωρημένα στάδια: αποπλάτυνση του σκαφοειδούς και αύξηση της πυκνότητας του.

Η θεραπεία συνήθως είναι συντηρητική. Σε ενήλικες μερικές φορές στη ραχιαία επιφάνεια πάνω από το πρώτο μετατάρσιο παρατηρείται ένα οστικό έπαρμα (overbone), πρόκειται για επώδυνη διόγκωση η οποία ερεθίζεται τοπικά από τα υποδήματα.

Η θεραπεία είναι χειρουργική εκτομή της διόγκωσης.

 

Πόνος στον πρόσθιο άκρο πόδα (Μεταταρσαλγία)

Κάθε οστική ανωμαλία του ποδός οδηγεί σε διαταραχή της κατανομής των φορτίων και μηχανική αποσταθεροποίηση των τμημάτων του άκρου ποδός: οι καταστάσεις αυτές είναι επώδυνες και περιλαμβάνουν το βλαισό μέγα δάκτυλο, γαμψοδακτυλία, πτώση των κεφαλών των μεταταρσίων, κοιλοποδία και πλατυποδία.

Νόσος του Freiberg: αποτελεί συνθλιπτικού τύπου οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του δεύτερου μεταταρσίου. Προσβάλει κυρίως νεαρές γυναίκες. Μια οστική διόγκωση μπορεί να είναι ψηλαφητή και επώδυνος.

Η θεραπεία αρχικά είναι συντηρητική με τροποποίηση του υποδήματος, ειδικά πέλματα. Η μερική εκτομή της κεφαλής και η υμενεκτομή χειρουργικά έχουν καλά αποτελέσματα.

Κατάγματα από καταπόνηση

Τα κατάγματα κόπωσης του δεύτερου και τρίτου μεταταρσίου παρατηρούνται σε νέους κυρίως στρατιώτες μετά από πορεία αρκετών ωρών ή ορθοστασία.

Αρχικά η ακτινογραφία δεν απεικονίζει κάτι αλλά μετά από 10 ημέρες μπορεί να εμφανισθούν σημεία πόρου που επιβεβαιώνουν τη διάγνωση. Παρόμοια κατάγματα παρατηρούνται και σε οστεοπορωτικούς ασθενείς.

Μεταταρσαλγία Morton

O ασθενής είναι κυρίως γυναίκα 40-50 ετών, που αναφέρει πόνο στον πρόσθιο πόδα και αντανακλά στα δάκτυλα. Η ευαισθησία εντοπίζεται σε ένα από τα μετατάρσια διαστήματα συνήθως το τρίτο.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύνδρομο παγιδεύσεως ή συμπίεσης που προσβάλλει ένα από τα δακτυλικά νεύρα. Η δευτεροπαθής πάχυνση του νεύρου δημιουργεί την εντύπωση ενός νευρινώματος.

Η θεραπεία είναι αρχικά συντηρητική, ειδικά πέλματα επί εμμονής των συμπτωμάτων, εγχύσεις κορτικοστεροειδών και τελικά εκτομή του νευρινώματος.

Διαταραχές των ονύχων

Είσφρυση όνυχος: το νύχι εισχωρεί στην ονυχοφόρο αύλακα η οποία εξελκώνεται και φλεγμαίνει.

Αρχικά η θεραπεία περιλαμβάνει περιποίηση, κόψιμο των ονύχων τετράγωνα και καθαριότητα. Σε εμμονή των συμπτωμάτων γίνεται ονυχοπλαστική.

Υπερανάπτυξη όνυχος: μερικές φορές το νύχι, χωρίς εμφανή αίτια, καθίσταται ασυνήθιστα σκληρυντικό, πεπαχυμένο και κυρτωμένο. Η ονυχεκτομή είναι η καλύτερη λύση.

Υπονύχια οστική ανάπτυξη: το νύχι αρχικά ανασηκώνεται λόγω της εξόστωσης που αναπτύσσεται στη ράχη της ονυχοφόρου φάλαγγος. Η θεραπεία είναι χειρουργική: εκτομή της εξόστωσης.